Artikel
Vol trots laat Thursten zijn woning zien. Hij krijgt hulp van de afdeling ‘Jongeren Ambulant’. De woning staat nu nog op naam van het Leger des Heils maar zal binnenkort ‘omgeklapt’ worden- zoals dat in hulpverleningsjargon heet. Dan is de woning echt van Thursten zelf.
Thursten groeit op in een gezin van acht kinderen. Zijn vader is buiten beeld waardoor zijn moeder er alleen voor staat in de opvoeding. Van zijn eerste kinderjaren herinnert Thursten zich weinig. Behalve het moment dat zijn moeder overlijdt. “Ik weet nog dat ze me van school haalde. Toen we voor de deur van onze flat stonden zei ze: ‘ga maar naar boven’. Toen ik daarna naar beneden keek lag ze op de grond.” Er komen tranen in zijn ogen. “Ik wil er vaak niet over praten. Pas heb ik nog een liedje voor haar gemaakt.” Hij pakt zijn telefoon en laat het rapnummer horen dat hij geschreven heeft.
Mama ja ik mis je elke dag.
Je zoontje zit met pijn, waarom moest het zo gaan?
Ik ben nu echt alleen, ja ik voel me zo zwak.
M’n zoontje snapt nog niks hij kan niet naar z’n oma.
Door het overlijden van zijn moeder wordt Thursten in een klap wees. Samen met zijn broers en zussen gaat hij naar het gezin van zijn tante. Daar wonen ze met meer dan 10 mensen in een vierkamerflat. “Het was niet echt een thuis”, blikt Thursten terug. “Ik was geen prater.
Mijn tante zag dat ik schade had, maar ze wist niet hoe ze ermee om moest gaan.” Een volgende klap in Thurstens leven komt wanneer zijn neef (waarmee hij in huis woont) zelfmoord pleegt. Thursten is dan 10 jaar. “Mijn tante begon haar stress op ons af te reageren. Wij waren nog jong en begrepen dit niet. Mijn broer zwierf veel op straat en kwam in aanraking met ‘het snelle geld’. Hij ging het slechte pad op.”
Ook Thursten zwerft steeds vaker op straat. “Ik moest vaak buiten eten. Als ik iets wilde hebben uit de koelkast dan moest ik het vragen; de kinderen van mijn tante hoefden dat niet. De spanningen in huis liepen steeds verder op. Mijn neef en ik kregen fikse ruzie. Hij pakte mijn eten af en ik ontplofte. Mijn tante was kwaad. Ze dreigde dat ik het huis uit moest. Terwijl ze wist dat ik niemand had. Dat deed pijn.”
Over deze periode van zijn leven heeft Thursten ook een rap geschreven. Hij pakt zijn telefoon erbij om het nummer te laten horen.
Ik heb veel geleden, ja ik heb veel meegemaakt.
Zelfs als ik jarig was kreeg ik niet eens een taart.
Elke dag zie ik alweer een nieuwe tegenslag.
Ik ben paranoia ook al ben ik niet meer op de straat.
Wanneer Thursten 21 is besluit hij dat het niet langer gaat. Hij loopt weg en gaat bij zijn zus wonen. “Dit is de grootste en beste stap die ik heb gezet”, blikt hij terug. “Zij vertelde me dat ik hulp kon krijgen van het Leger des Heils. Ik schaamde me wel, maar ik had geen keuze. Ik ben toen bij Middelveld gaan wonen.”
Bij Middelveld leert Thursten om zijn eigen leven vorm te geven. Hij heeft een baan op Schiphol; leert om zijn eigen huishouding te doen, zoals wassen en koken. “In die tijd blowde ik ook. Via Middelveld kon ik gratis sporten. Maar blowen en sporten gaan niet samen. Wanneer ik uit de sportschool kwam was mijn hoofd ook leeg. Het motiveerde me om langzaamaan te stoppen met blowen.”
Via Middelveld komt Thursten bij de afdeling ‘De Klif’ terecht. Hier leert hij om nog zelfstandiger te worden. In deze periode wordt hij ook vader van zijn nu 2-jarige zoontje.
De begeleiding helpt hem in het vaderschap, ook wanneer Thursten en zijn vriendin uit elkaar gaan. Uiteindelijk is Thursten ver genoeg in zijn proces om helemaal zelfstandig te wonen. Hij krijgt een woning via de afdeling ‘Jongeren Ambulant’. Een paar keer per week komt zijn begeleider Petra over de vloer. Ze helpt Thursten onder andere met het opstellen van regels rond het co-ouderschap. “Ze heeft me veel dingen geleerd, zoals ‘positief blijven’ en ‘er zijn voor mijn kind’. Ze zei: ‘Wees er voor je kind. Hij heeft een vader nodig’.”
Ook het hebben van een eigen woning heeft Thursten goed gedaan. “Het heeft me nog volwassener gemaakt. Ik moet nu mijn eigen huur betalen. En ik kan zelf bepalen hoe laat ik wil opstaan, ontbijten en wat ik ook maar wil.”
Waar Thurstens leven eerst vooral in het teken van overleven stond, is hij nu naar eigen zeggen ‘in een van de beste periodes van zijn leven’. “Ik werk veertig uur per week bij een bouwmarkt. Verder ben ik vijf of zes keer per week in de sportschool te vinden.” Op zondagmiddag is hij vaak te vinden op zijn favoriete plekje in de buurt; het water vlak achter zijn huis. Wanneer hij daar zit wordt zijn hoofd echt rustig.
Omdat Thursten een aantal trauma’s heeft, adviseerden zijn begeleiders hem om in therapie te gaan. Hij volgt een sessie en komt tot de conclusie dat dit niks voor hem is. Op eigen initiatief gaat Thursten op zoek naar iets wat hem verder helpt. Hij komt terecht bij een online cursus van Psychologie Magazine. Hierdoor krijgt hij niet alleen inzicht in zijn eigen emoties maar leert hij ook om zijn eigen doelen onder woorden te brengen. Vol trots laat hij een werkboek zien waarin hij zijn doelen opgeschreven heeft: ‘kennis opbouwen, positief praten tegen mezelf, situaties omarmen in plaats van vermijden’.
Uiteindelijk doet Thursten het allemaal voor drie personen: voor zichzelf, voor zijn kind en voor zijn moeder. “Ik hoop dat mijn kind nooit de dingen zal hoeven meemaken die ik heb gezien. En dat hij zal beseffen dat ik ten alle tijden achter hem sta. In mijn achterhoofd heb ik steeds het besef dat mijn moeder naar me kijkt. Als ze nog geleefd had, zou ik haar trots willen maken. Mijn moeder zou altijd in mij geloven, dat geeft me kracht. Al zou ik het niet voor mezelf doen, dan zou ik het alsnog voor haar doen. Ze zit diep in mijn hart.”
Uw naam
Uw e-mail adres
Naam ontvanger
E-mail adres ontvanger
Uw bericht