Ivan vluchtte uit Oekraïne en is nu vrijwilliger bij 50|50 Food. De goedlachse Ivan (40) is vrijwilliger in onze 50I50 Food productiekeuken aan de Boelelaan in Amsterdam Zuidoost. Ivan is in augustus 2022 met zijn vrouw Tatiana en dochter Veronika (15) gevlucht uit Oekraïne.
In hun woonplaats Cherson werden ze vanaf maart dit jaar geconfronteerd met het Russische oorlogsgeweld. Tot augustus hebben ze het aangekeken maar uiteindelijk besloten ze te vluchten. Met de auto doorkruisten ze Europa om na twee weken aan te komen in Nederland. Nadat ze zich gemeld hadden bij het Centrale Aanmeldpunt in Amsterdam werden ze ondergebracht in een voormalig hotelcomplex aan de Boelelaan.
Ivan is blij om hier in Nederland te zijn en de zekerheid te hebben van onderdak en voedsel. Tegelijkertijd vindt hij het fijn om zelf ook een bijdrage te kunnen leveren. Daarom doet hij nu vrijwilligerswerk in de keuken van 50|50 Food die in hetzelfde gebouw gehuisvest is. Per dag produceren ze hier ruim 2000 maaltijden voor zorglocaties in en om Amsterdam.
In Cherson werkte Ivan als salesmanager bij een reisbureau, waar hij zowel zakelijke als toeristische reizen organiseerde. Iets heel anders dan het praktische werk dat hij nu doet. Toch geniet Ivan ervan en vindt hij het boeiend om deze manier van werken te ervaren. De eetgewoonten verschillen hier en daar wel met wat Ivan in Oekraïne gewend was. “Ik vind het wel leuk om de verschillende eetculturen – waar we hier allemaal rekening mee moeten houden- te leren kennen. Mijn favoriete Oekraïense gerecht is borsjtsj (rode bietensoep). Deze komt hier vast en zeker nog op de kaart.”
Peter Nagtzaam (60) is vrijwilliger bij Dokburgh: een beschermd wonen locatie voor dak- of thuisloze Amsterdammers met psychiatrische problemen. Hier verzorgt Peter één dag in de week de avondmaaltijd.
“Ik ben geen professionele kok”, legt Peter uit, “maar koken is wel een hobby van me. Ik begin vaak een dag van tevoren. Dan koop ik het vlees en marineer ik het. Op de dag zelf koop ik de rest van de ingrediënten. Stipt om 18.00 uur wordt de maaltijd geserveerd aan ongeveer 30 bewoners en medewerkers. In de tussentijd is er genoeg ruimte voor een praatje en een grapje met de bewoners. Soms helpen ze me mee met de bereiding of met de afwas.”
Door het vrijwilligerswerk brengt Peter veel voldoening. “Een tijd geleden realiseerde ik me dat ik het goed had en dat er genoeg mensen zijn die het moeilijk hebben. Ik kreeg de interne drang om een kleine bijdrage te leveren aan het geluk van de ander. En zo kwam ik uit bij het Leger des Heils. Op de koffiemachine bij Dokburgh las ik bij binnenkomst de tekst ’Doen wat we geloven’. Dit beschrijft exact wat ik op dat moment voelde. Ik geloof in de goedheid van de mens en ik geloof dat iedereen ertoe doet en een gelukkig leven mag leiden. Als ik ’s avonds de volle borden zie, en een glimlach of een dankwoord ontvang, dan prijs ik me gelukkig dat ik een kleine bijdrage heb mogen leveren.”
Liza (20) leidt een druk sociaal leven, zoals twintigjarigen in Amsterdam dat doen. Ze heeft veel vrienden en kennissen, maar ééntje is extra speciaal: Robert. Ze kent hem via het maatjesproject van het Leger des Heils.
“Het contact met het Leger des Heils verliep heel goed”, aldus Liza. “Ze vroegen me wat ik prettig vond en gingen de eerste keer mee naar Robert. Ik voelde me gelijk op m’n gemak bij hem. Zijn openheid en vertrouwen waardeer ik. Hij zei: ‘Je bent altijd welkom, kom maar langs wanneer je wilt’.”
Robert (78) is geboren in Israël en z’n ouders komen van de Balkan. In zijn appartement, in hartje Amsterdam, staat op de achtergrond de tv aan. “Mijn hoofd is nog helemaal scherp, daar ben ik blij mee. Alleen: ik kan niet meer zo goed bewegen. Met één oog zie ik niks meer en met het andere nog maar tien procent. Daardoor kom ik niet vaak buiten.” Het bezoek van Liza is dan ook een welkome afleiding voor Robert. “Liza is erg lief, het is prachtig om met haar te zijn. We praten over van alles. Ik geef haar weleens zakelijk advies.”
Het maatje zijn is voor Liza niet alleen een kwestie van geven. “Omdat ik vlakbij woon, heb ik er nu een extra adresje bij waar ik altijd terecht kan. En ik leer van Robert, omdat hij vanwege zijn leeftijd en levenservaring een totaal ander persoon is dan ik. Je voert gesprekken die je anders niet zo snel zou voeren. In mijn drukke leven is een bezoekje aan Robert vaak een kwestie van even uitblazen. Ik ga altijd op mijn plekje zitten, hier op de bank. En Robert is enorm dankbaar dat ik er ben.”
Wil jij de handen uit de mouwen steken?
Neem dan contact met ons op via: vrijwilligers.gwca@legerdesheils.nl
Uw naam
Uw e-mail adres
Naam ontvanger
E-mail adres ontvanger
Uw bericht