Gregory: “De eerste keer dat ik hier kwam is zo’n acht jaar geleden. Ik was nog geen vijftien. Thuis ging het niet zo lekker. Ik werd uit huis geplaatst en kwam hier bij Middelveld.”
Bianca: “Het was zo’n situatie van én én: thuis liep het niet lekker en met hem ook niet. In die tijd – ik werkte hier net – hadden we nog een kindergroep. Nu zijn we een voorziening voor 18-plussers, juist omdat daar in Amsterdam veel behoefte is.”
‘Het voelde hier
als familie’
…………………..
Gregory: “Het ging even mis. Na wat omzwervingen kwam ik tijdelijk bij mijn zus terecht. Maar daar kon ik niet blijven. Ik volgde een opleiding en werkte bij de Deen supermarkt. Helaas moest ik afhaken bij de opleiding, het lukte niet. Toen alles misliep en ik ergens moest wonen, dacht ik maar aan één plek: Middelveld. Hier voelde het als familie, heel vertrouwd. Iedereen ging goed met me om.”
Bianca: “En zo kwam je terug bij ons. Je meldde jezelf aan. Best bijzonder. Even terug op het veilige honk. Puur om op een rijtje te zetten wat er allemaal aan de hand is, zodat je straks weer een doorstart kan maken.”
‘Ik kan mezelf kwijtraken in het somber zijn’
……………………………..
Gregory: “Dan heb ik mijn eigen plek in mijn eigen omgeving. Ik zal de familie van hier missen, maar ik weet hoe het voelt. En ik ben ouder nu.”
Bianca: “Iedereen zit hier vrijwillig, alle 33 jongeren die wij opvangen. Helemaal vrijwillig is dat natuurlijk niet; als ze een andere keuze hadden, waren ze hier niet geweest. Ze werken hard om straks naar een eigen plek te gaan. Ieders wens is die eigen voordeursleutel.”
Gregory: “Ik leer mezelf steeds beter kennen. Ik weet dat ik hulp nodig heb met de post afhandelen of dingen die nieuw voor me zijn. En ik weet dat ik moeite heb om mijn baan te behouden. Dan begin ik vol enthousiasme, totdat ik er na een maand of twee geen zin meer in heb. Daar zit een reden achter. Ik heb depressieve gedachten, waardoor ik eigenlijk niet kan doen wat ik graag wil doen. Ook een gevoel van eenzaamheid overvalt me dan. Dat komt plotseling. Ik weet dan niet wat ik met mezelf aan moet en kan mezelf kwijtraken in het somber zijn. Ik heb dat eigenlijk altijd gehad, ook als kind.”
Bianca: “Op de groep kennen we je goed. Ik weet dat dat gevoel jou soms in de weg zit. Alles bij elkaar is het dan te zwaar. Normaal kun je je gevoel goed uiten. Doe je dat wat minder of trek je je terug, dan weten we dat dit speelt. Je bent niet iemand die ineens met stoelen gaat gooien. Je bent hooguit iets meer timide.”
Gregory: “Geen baan, maar ik loop stage bij buurthuis Dock in het Westerpark waar ik jongeren begeleid bij muziek maken. Ik krijg de vrijheid om de studio te beheren, ik ben daar om de jongeren te helpen en om ze aan te sturen.”
Bianca: “En je maakt zelf muziek. Jij kan jezelf helemaal ophypen met muziek, dan sta je te dansen in de woonkamer.”
Tekst: Kans Magazine Beeld: Erik Buis
Middelveld is een orthopedagogisch centrum voor behandeling en verblijf van licht verstandelijk beperkte jongeren in de leeftijd van 15 tot 23 jaar. Bij Middelveld vinden de jongeren een veilig thuis, en krijgen zij de tijd om te ontdekken wat zij nodig hebben om verder te komen.
Uw naam
Uw e-mail adres
Naam ontvanger
E-mail adres ontvanger
Uw bericht