Abrar is begin 30 als hij voor het eerst naar Nederland komt. Hij mag bij de Universiteit van Amsterdam studeren. In zijn geboorteland Pakistan heeft Abrar geen carrièrekansen. Hij heeft een universitaire opleiding ‘Business Law’ gevolgd maar kan nergens aan de slag op zijn niveau. “Het is moeilijk om in Pakistan een baan te vinden. Het lukt je alleen als je een goed netwerk hebt of smeergeld betaalt. Ik wilde graag een goede opleiding in Nederland volgen want met een buitenlands diploma word je in Pakistan overal aangenomen.”
Om in Nederland te komen, heeft Abrar geld van een kennis geleend. Eenmaal hier aangekomen beseft hij dat het studeren aan Nederlandse universiteiten ver boven zijn budget ligt. Hij heeft ook geen geld om terug te keren naar Pakistan. “Ik kwam hier om iets te gaan doen. Mijn ouders wisten niet dat ik geen geld had en ook niet studeerde. Ik schaamde me. Ik heb een tijdlang op de Albert Cuyp gewerkt en stuurde geld naar hen op.”
In de jaren die volgen heeft Abrar verschillende baantjes. Alhoewel hij nooit zijn gedroomde opleiding heeft kunnen volgen, is hij toch blij dat hij in Nederland woont. “Als ik gezondheidsproblemen heb, kan ik hier naar de huisarts gaan. In Pakistan kan dat alleen als je veel geld hebt. Mensen moeten alle kosten zelf dragen. Dat kan niemand.” Een bijkomend probleem is dat er in Pakistan geen sociaal vangnet is of een goed werkend rechtssysteem. Abrar: “Ik ben nu ouder dan 50 jaar. In Pakistan ben ik te oud om een baan te vinden. Maar ik krijg daar ook geen uitkering of AOW. Daarnaast hebben we ook een slecht rechtssysteem. Rechters gaan in de zomer vier maanden op vakantie waardoor de rechtspraak stil ligt.”
Ook hekelt Abrar de corruptie in zijn geboorteland. “Een oud-premier van Pakistan heeft tien jaar cel opgelegd gekregen vanwege corruptie. Na drie maanden kreeg hij van de rechter toestemming om naar Engeland te vertrekken voor een medische behandeling. Een oud-premier van ons land gelooft dus zelf niet eens in zijn eigen zorgsysteem.”
‘Ik ken hier iedere straathoek’
…………………..
Na al die jaren in Nederland is ‘Amsterdam’ Abrars tweede thuis geworden. “Ik ben een echte Amsterdammer”, aldus Abrar. “Ik ken hier iedere straathoek. Als ik overlijd wil ik hier begraven worden.” Omdat Abrar zich graag nuttig wil maken, biedt hij bijna dagelijks coaching aan mensen in zijn omgeving. “Ik ken veel mensen die afkomstig zijn uit het Midden-Oosten, Suriname of India. Ik spreek hun taal en help hen met de problemen waar ze tegenaan lopen. Ik leg hen uit wat alle heilige, wijze boeken zeggen en deel mijn eigen ervaringen met hen”.
Abrars coaching is erop gericht dat mensen weer in verbinding staan met hun familie en met God. Ook wil hij voorkomen dat mensen op het verkeerde pad terecht komen. “Van 2010 tot 2015 was extremisme een probleem onder tieners. Ik heb hen geleerd dat ze niet alles moeten geloven van wat ze zien op social media en Youtube. Met corona zie ik nu ook weer hetzelfde gebeuren. Veel mensen in mijn omgeving geloven in complottheorieën die ze zien op internet. Ik heb zelf het vaccin genomen om hen te laten zien dat het veilig is. In alles wat ik doe probeer ik mensen het goede voorbeeld te geven. Ze geloven in mij omdat ik – ondanks mijn omstandigheden – nooit negatief ben geworden.”
‘Ik ben mijn leven in Nederland meer gaan waarderen’
……………………………..
Een van de dingen waar Abrar zelf energie uit haalt, zijn de wekelijkse afspraken met zijn maatje Laurens. Ze hebben elkaar leren kennen via het maatjesproject van het Leger des Heils. Vaak lopen ze een rondje in het park of drinken ze samen een kopje koffie. “Ik wilde graag een Nederlands maatje omdat ik de taal goed wil leren spreken. Met Laurens kan ik goed praten en ik kan mijn hart bij hem luchten.”
Laurens is op zijn beurt ook weer blij met het contact. “Ik leer veel van Abrar”, legt hij uit. “We hebben diepe gesprekken over maatschappelijke onderwerpen, religie en over hoe je in de wereld wilt staan.”
“Door Abrar leer ik mijn leven in Nederland meer waarderen. Ik neem het vaak voor lief dat de meeste dingen hier goed geregeld zijn. Dat we een goed zorg- en rechtssysteem hebben en dat het doorgaans terecht is als ik een boete van de politie krijg. Ik vind het echt heel leuk om een maatje te zijn en ik denk niet dat we stoppen met afspreken als het project over is. Ik houd aan Abrar een vriend voor het leven over.”
Op dit moment is Abrar nog in afwachting op de definitieve uitspraak rondom zijn verblijfsvergunning.
Het gebouw aan de Anderlechtlaan is opgesplitst in vier ‘afdelingen’ van 15 personen, waaronder één vrouwengroep. Ook worden er bedden vrijgehouden voor slachtoffers van mensenhandel. Suzanne: “Wij ontvangen mannen en vrouwen met ernstige psychische en somatische problemen. Vaak zijn er onderweg of in het land van herkomst trauma’s ontstaan. Hierdoor kampen veel mensen met ernstige angstklachten, zoals PTSS, of lichamelijke problemen. Daarbij komen ze allemaal uit allerlei verschillende landen en hebben ze ieder een eigen verhaal of reden waarom ze naar Nederland zijn gekomen.”
Het toekomstperspectief van de mensen die verblijven aan de Anderlechtlaan, is heel onzeker. Het is de bedoeling dat ze binnen anderhalf jaar duidelijkheid hebben of ze in Nederland mogen blijven. Ondertussen proberen de woonbegeleiders er voor hen te zijn. “Het belangrijkste in ons werk is het opbouwen van vertrouwen”, aldus Suzanne. “We kunnen geen juridisch perspectief bieden maar wel een luisterend oor. We willen onze mensen het gevoel geven dat ze niet alleen zijn.”
In sommige gevallen wordt de asielaanvraag afgewezen. Dit kan echt een rouwproces voor mensen zijn. “In dat geval bieden we de juiste ondersteuning om iemand met zorg terug te begeleiden”, aldus Suzanne. “Wat mij zelf erg raakt is de veerkracht van onze doelgroep. Deze mensen zijn bijna allemaal super gemotiveerd om wat van hun leven te maken. Dat vind ik heel inspirerend.”
‘Het is de bedoeling dat ongedocumenteerde mensen binnen anderhalf jaar duidelijkheid hebben’
……………………………..
Uw naam
Uw e-mail adres
Naam ontvanger
E-mail adres ontvanger
Uw bericht